Franciszek Hynek urodził się 1 XII 1897 r. w Krakowie, syn Walentego i Marianny z d. Mętel. Po ukończeniu w 1908 r. szkoły powszechnej oraz Męskiej Szkoły Wydziałowej im. Św. Mikołaja w Krakowie dalszą naukę kontynuował w Seminarium Nauczycielskim w tym mieście do 1914 r. W okresie kształcenia w szkole wydziałowej oraz seminarium udzielał korepetycji, a począwszy od 1911 r. podczas wakacji pracowała jako robotnik - przy budowie dróg w Zarządzie Miejskim w Krakowie. Z chwilą wybuchu wojny wstąpił jako ochotnik do oddziałów legionowych. Służbę pełnił w 2. i 5. pułku piechoty Legionów - przeważnie na froncie. 5 VII 1916 r. w bitwie pod Kostiuchnówką został ranny. W 1917 r. był wcielony do armii austrowęgierskiej. Ponieważ posiadał wymagany cenzus naukowy, przyznano mu prawa aspiranta oficerskiego. W październiku 1917 r. otrzymał przydział do 5. kompanii 100. pułku piechoty i skierowano go na front włoski. 17 grudnia dostał się do niewoli włoskiej. Do końca 1918 r. przebywał w obozie jenieckim na wyspie Asinara. W grudniu wstąpił do tworzącej się Armii Polskiej we Włoszech. W obozie w La Mandria di Chivasso w stopniu sierżanta pełnił funkcje kierownika biura kwatermistrzostwa. Współpracował przy organizowaniu pułków piechoty im. Giuseppe Garibaldiego oraz Fancesko Nullo, dywizjonu artylerii, oddziałów łączności i saperów. Kiedy obóz zlikwidowano powrócił do kraju i otrzymał przydział do 5. Grupy Lotniczej w Krakowie. Po zawieszeniu broni w 1921 r. był do Parku Lotniczego 5. Grupy Lotniczej w Brześciu skąd po kilku tygodniach został odkomenderowany do Wielkopolskiej Szkoły Podchorążych w Bydgoszczy. Po jej ukończeniu został skierowany do 79. pułku piechoty w Berezie Kartuskiej, gdzie pełnił funkcje dowódcy plutonu. Wiosna 1922 r. na własną prośbę został przeniesiony do lotnictwa. Po krótkim przeszkoleniu w 5. batalionie aeronautycznym w Brześciu był skierowany do Oficerskiej Szkoły Aeronautycznej w Toruniu. Po ukończeniu szkoły i uzyskaniu tytułu obserwatora w 1923 r. uczestniczył w kursie w Centralnej Szkole Strzeleckiej w Toruniu, po czym był przydzielony do 3. batalionu balonowego w Toruniu. Po roku służby na stanowisku obserwatora kompanii balonowej i oficera ewidencji personalnej został referentem łączności i uzbrojenia w Departamencie IV Żeglugi Powietrznej Ministerstwa Spraw Wojskowych. W 1925 r. przeniesiono go do detaszowanej kompani balonów zaporowych w Legionowie, a po jej rozwiązaniu w 1929 r. - do 2. batalionu balonowego, gdzie kolejno pełnił funkcje: instruktora kompanii szkolnej, oficera technicznego parku balonowego, dowódcy kompanii balonów obserwacyjnych, oficera materiałowego batalionu, komendanta parku i dowódcy kompanii szkolnej - aż do wybuchu II wojny światowej.
Począwszy od 1928 r. brał udział w krajowych i międzynarodowych zawodach balonów wolnych. Największe sukcesy odniósł w Międzynarodowych Zawodach Balonów w Wolnych o Puchar im. Jamesa Gordona Bennetta. Zwyciężył w 1933 i 1934 r.

W grudniu 1939 r. przystąpił do pracy konspiracyjnej. W drugiej połowie 1942 r. objął funkcję komendanta Bazy Lotniczej "Łużyce" Okręgu Warszawskiego AK (pseudonim "Franek", "Łopian"). 19 maja 1944 r. został aresztowany przez gestapo i po sześciotygodniowym pobycie na Pawiaku był przewieziony do obozu koncentracyjnego najpierw do Gross-Rossen, a następnie Bergen-Belsen. Po wyzwoleniu obozu przez oddziały wojsk brytyjskich i dwumiesięcznym pobycie w szpitalu w Celle, powierzono mu funkcję przewodniczącego Komitetu Polskiego Miasta i Powiatu Celle. Po zorganizowaniu kilku ośrodków polskich, których zadaniem była pomoc dla Polaków b. więźniów politycznych , przeszedł na stanowisko kwatermistrza Ośrodka Wojskowego Polskiego nr 122 w Unterlüss. W kwietniu 1946 r. powrócił do Warszawy. Pracował przy budowie młyna, stał na czele Wydziału Transportowego w Wojskowym Przedsiębiorstwie budowlanym i był kierownikiem ogólnoadministracyjnym w Warsztatach Mechanicznych inżynierów Z. Falkowski i A. Kowalczuk. W grudniu 1949 r. został przez Okręgowa Komisję Rejestracyjno-Weryfikacyjną nr 3 zweryfikowany jako "element obcy"

W drugiej połowie 1956 r. przystąpił do organizowania sportu balonowego. Pod koniec roku został kierownikiem nowo utworzonego Referatu Balonowego w Zarządzie Głównym Aeroklubu PRL. Zapoczątkował tworzenie sekcji balonowych.
Z 7 na 8 IX1958 r. lecąc samotnie z Gniezna balonem wolnym " Poznań", zginął tragicznie w miejscowości Szatarpy na ziemi kaszubskiej. Został pochowany 12IX1958 r. na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (II-B28-I-14).
Jego małżeństwo z Marią Czarnocką było bezdzietne

Odznaczony: Krzyżem Oficerskim (pośmiertnie) i Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Walecznych, Krzyżem Niepodległości, Złotym Krzyżem Zasługi, medalem pamiątkowym "Za Wojnę lat 1918-1921", Złotym krzyżem LOPP.

Awanse: podporucznik - 1922, porucznik - 1923, kapitan -1928, major - 1939, podpułkownik - 1943, pułkownik - 1958 9 (pośmiertnie)

W miejscu katastrofy od roku 1969 stoi pomnik ufundowany przez lokalną społeczność i Gdański Aeroklub. Również Szkoła Podstawowa w Szatarpach od roku 1969 nosi zaszczytne imię płk Franciszka Hynka.

(Na podstwie: "Zarys Historii Wojennej Pułków Polskich w Kampanii Wrześniowej 2 Batalon Balonowy)

Źródło: www.spszatarpy.prv.pl